wstydliwe dziewczęta, modowe trendy

Gata

czy są rzeczy, które zabójczo Wam się podobają, ale których wstydzicie się nosić, w obawie przed wrednymi koleżankami czy śmiechem znajomych?

Mergia

zazwyczaj nie mam tego typu obiekcji. jak coś mi się zabójczo podoba, to noszę i czuję się jak młody bóg. chociaż pewnie gdzieś w ferworze modowej walki zdażyło mi się coś takiego...

tak! kocham, wielbię i dostaję schizy, kiedy widzę mundury z epoki napoleońskiej! Laughing

i nie chodzi tylko o to, że za mundurem panny sznurem, ja bym sama siebie w to przyodziała. no ale wyobrażacie sobie coś takiego w szkole? ;)
(chociaż tak dla jaj byłabym do tego zdolna)

a tak serio-serio to nic mi konkretnego do głowy nie przychodzi.

tartak wyrazów

Nie, właściwie to nie. Jestem raczej odważną osobą która wybiera odważne ubrania. Nie obchodzi mnie to co mówią, myślą o mnie inni.
Wiele razy wyśmiewali mnie, mój ubiór także. O na przykład moją wspaniałą długą czerwoną spódnicę - z lumpeksu.

Astre

e no, ja tam mam gdzieś zdanie moich znajomych na temat mego wyglądu. no tak teorytycznie powiedzmy, ale zazwyczaj sama wiem czego nie chcę nosić, a co jest fajniutkie =D

Amicalle

eno, w sumie nie wiem. raczej tak nie mam, bo podobają mi się w miarę 'codzienne' rzeczy. a nawet jeśli innym się nie spodoba, to raczej ich problem. grunt, żebym ja się w tym dobrze czuła i wiedziała, że ładnie wyglądam. :)

Gata

ja bardzo wiele razy spotkałam się z czymś takim. może nie tak, że ja sama bałabym się w czymś wyjść, ale po prostu... w różnych miejscach na świecie ludzie inaczej się ubierają. większość pań jest z dużego miasta, więc możliwe, że nie wie jak to jest, kiedy modne są rzeczy dość kontrowersyjne, których nikt jeszcze nie nosi, a które bardzo nam się podobają. w dużym mieście jest inaczej, mijasz ludzi na ulicach i zwykle nikog z nich nie znasz i nigdy wcześniej nie widziałaś. gorzej jest, gdy chodzisz do szkoły, gdzie uczy się jedynie 600 uczniów, wszyscy się znają w mieście, wiedzą, gdzie mieszkają i z kim się zadają. to zupełnie inaczej...

ostatnio polowałam na starą, skórzaną, męską torbę. przesłałam link koleżance, której torba niezwykle się podobała, ale powiedziała, że nigdy nie nosiłaby takiej w wolsztynie. podobnie było z jakąś sukienką, stylizowaną na babcię... za duża jest presja społeczeństwa. nikt nie chce odstawać. nikt nie chce być inny. i ja to rozumiem.

teraz, gdy mieszkam tam, gdzie mieszkam, wszystko odbieram inaczej. owszem, zawsze ubierałam to, czego inni nie nosili: za duże koszule, stare krawaty, babcine obcasy, kapelusze, ale to byłam ja. nie wszyscy mają ludzkie opinie w dupie, nie wszyscy potrafią zignorować paraliżujące spojrzenia... chciałabym, by na świecie można było żyć i nie przejmować się tym, co mówią inni, ale wtedy byłoby chba zbyt prosto.

Amicalle

W sumie to o tym nie myślałam w ten sposób, rzeczywiście. (w sensie to o dużych miastach) Tutaj jest tyle ludzi i niektórzy się tak oryginalnie ubierają, że mało rzeczy robi wrażenie.

Ja zawsze przyglądam się jak widzę gothki - długie czarne sukienki, długie czarne włosy - łał, to robi wrażenie, choć sama bym w życiu tak się nie ubrała!

Funny Otherwise

Tak - mam jedną, czerwoną sukienkę, której nigdy nie założyłam do szkoły, bo jest oszałamiająco krótka i chyba zbyt ekstrawagancka. Znajomi zaczęliby gadać, że noszę się jak panna lekkich obyczajów. A ona mi się tak podoba!

été.

zazwyczaj nie kupuję czegoś pod koleżanki i opinie innych, ale zdarza się że coś jest mega super ekstra, ale nie wyszłabym w tym, bo nie jestem... odważna na tyle?

Na przykład ostatnio takie zajebiste modre buty :<

Szatin

Nie przypominam sobie takiej sytuacji. Chociaż czasem w pseudo-opasce z materiału na głowie czułam się jak idiotka. Zaprzestałam tej praktyki. Bo nigdy nie wiem, czy to, że w lustrze wyglądam dobrze, świadczy o tym, że dobrze wyglądam też w rzeczywistości.

Zresztą, ogólnie rzecz biorąc, nie noszę ekscentrycznych ubrań. Najwyżej na szkolny konkurs piosenki religijnej (no, co!^^) założyłam na głowę czerwoną arafatę. Oczywiście nie tak, jak noszą Arabowie (chociaż i w ten sposób miałam kiedyś założoną, przyszłam tak na religię xD), ale tak, jak się zwykle nosi chustki - z tyłu wiązane.

Amicalle

W sumie jak tak pomyślałam, to jedyny problem polega na tym, że czasem waham się, czy jestem odpowiednio ubrana do danego miejsca? A może zbyt elegancko? No i jeszcze kwestia typu 'czy ta spódnica nie jest troszkę za krótka?' :d

_hemoglobina.

jasne, że tak często mam.
ale staram się to pokonać.
np. obawiam się za dużych dekolt/dów, wysokich kozaków [które kocham =d], czapka opadającej z tyłu, taki zielony sweter z lumpa, buty na obcasie, które lubię.

psychologique

Nie wstydzę się tego, co noszę, chociaż nie podoba się to bardzo wielu osobom. Mam swój styl i mi to pasuje, a jeżeli innym nie, to ich problem.
Chociaż bardzo dziwnie się czułam jadąc do Rosji, gdzie nikt nie nosił okularów przeciwsłonecznych... A przecież słońce świeciło, no. ^^. I patrzyli na mnie jak na kretynkę. Very Happy

Panna Maj

Noszę to co mi się podoba i to co lubię. Nie interesuje mnie co mówią inni o moim ubiorze. Niech popatrzą sobie na swój i tyle.

moon

kiedyś obawiałam się chodzenia w skejtach. bo to spodnie typowo męskie, do tego takie szerokie... i były osoby, które się ze mnie śmiały. ale ja nadal w nich chodziłam i miałam gdzieś opinie tych osób i wreszcie się odczepiły. później zmieniłam styl i znowu było to samo. ale teraz jest ten etap 'świętego spokoju'.